Μετά από πρόσκληση φίλου, παραβρέθηκα στην ετήσια γιορτή πολιτιστικού συλλόγου. Κλασσικό σκηνικό πλαστικής καρέκλας, σουβλακίων, σουτζουκίων, ρετσίνας και "παραδοσιακών" χορών. Τραγικότερο όλων το τραπέζι, που ετοίμασε ο σύλλογος για να υποδεχθεί τους πολιτικούς παράγοντες του τόπου, διακοσμημένο με μια ανθοδέσμη και μια συστοιχία κεριών.
Οι επίσημοι προσκεκλημένοι, ο Δήμαρχος μαζί με αντιδημάρχους, δημοτικούς και νομαρχιακού συμβούλους, αφού χαιρέτησαν όποιον ήξεραν ή όποιον νόμιζαν ότι ήξεραν ή όποιον τους κοίταξε, κάθισαν στο επίσημο τραπέζι.
Η βαρεμάρα τους ήταν έκδηλη. Αδιαφορώντας τελείως για τα χορευτικά που λάμβαναν μέρος μπροστά τους, προσπαθούσαν να γεμίσουν την ώρα τους με ψιλή κουβέντα ανυπομονώντας να τελειώσει και αυτή η εκδήλωση για να προλάβουν να πάνε και στην επόμενη.
Εικόνες από μια ανούσια βαρετή πολιτική καθημερινότητα όπου οι πολιτικοί νιώθουν υποχρεωμένοι να περάσουν από όλες τις εκδηλώσεις για να τις τιμήσουν και οι σύλλογοι νιώθουν την ανάγκη να περιποιηθούν τα τιμώμενα πρόσωπα μήπως και την επόμενη χρονιά πάρουν καμμιά μεγαλύτερη επιδότηση.
Συμπέρασμα: Οι μεν παράγοντες καταντάν γραφικοί με τις χειραψίες μή γνωρίζοντας ούτε τα ονόματα αυτών που χαιρετάν. Οι δε σύλλογοι καλό θα ήταν να τιμούν τα μέλη τους που τους στηρίζουν οικονομικά και ηθικά και τον απλό λαό που παρακολουθεί μέχρι τέλος τις όποιες εκδηλώσεις τους.
Και επειδή το καλοκαίρι, άρα και τα πανηγύρια, έχει δρόμο ακόμα, θα τα ξαναπούμε σύντομα...
